Down under, eiland hoppen en giga skylines!

G'day Mate, 

Van mijn grootste droombestemming, tot de rest van de worldie. Wauw wat een mega avontuur is dit zeg!! Na het eerste gedeelte van de worldie gaan we nu weer een hele boel dagen varen, eerst richting een paar eilandjes als tussenstop naar Nieuw-Zeeland en Australië en daarna door naar de Jappen!

Hawaii was een droom die uit is gekomen, daar wil toch iedereen een keer naar toe?! Dit is ook zeker een plek waar ik nog ooit terug ga. Want iets wat op mijn bucketlist stond voor te doen in Hawaii is nog niet gebeurd. En dat is natuurlijk... Surfen!! Dit wil ik ontzettend graag, want dit is natuurlijk DE ultieme plek om  te gaan surfen. Maar omdat deze gekke meisjes spontaan een tattoo laten zetten, mag je natuurlijk de zee niet in. Stelletje dommeriken.. 

Na een paar dagen varen vanaf Maui (La haina), gingen we naar Apia, Samoa. Wat voor mij totaal onbekend was. We hadden hier een halve dag vrij, en trotseerde de ONGEKEND hoge temperaturen. Wat was het hier snik en snik heet, niet te geloven. Samen met Katie, Ruth en Zoey ging ik op pad. Snel naar de gangway en weer land onder onze voetjes. Toen we van het schip af kwamen en het centrum in wilde lopen, moet je je eerst banen door een menigte van taxi chauffeurs. Maar dit was on another level!! Halleluja! De eerste begon; Hellooooo pretty girls, taxi only 30 Dollahh!!? Wij dus, no no thank you. En doorlopen. Het mannetje langs hem precies hetzelfde. (beeld je even in, een horde van zo'n 20 mannen die je bijna de taxi in sleuren!) De mensen hier hebben echt een cent te makken, erg arm eiland. Toen wij al zwetend door die hordes mannen heen waren, stond de laatste nog met een aanbie ding van 10 dollahh (geweldige uitspraak die ze daar hebben). Toen we eindelijk gewoon richting het centrum liepen zonder al die chauffs, riepen er zelfs rijdende mannen naar ons ''YOU NEED TAXI GIRLS?? TOO HOT TO WALK, COME COME, ONLY 5 DOLLAH!!... Negeren en doorlopen! Knettergek werd je er van. Dus wij zijn rustig gelopen in de hitte, mooie kiekjes geschoten en alles ontdekt. Maar natuurlijk, na een tijdje hebben we honger. Maar wat valt er hier te eten, nog geen fatsoenlijk winkeltje of restaurantje gezien onderweg. Toen kwamen we opeens Bojana en Andela tegen, 2 dames van de spa, en die hadden een mac donalds gevonden. Hah! Perfect! Wij met hun instructies op pad om die mac te vinden. Toen we de mac eindelijk hadden gevonden kwam stond ik helemaal perplex hoe deze mac eruit zag... Beeld je in; de oude mac reclames van 1990 ofzo, met hetzelfde interieur. Alleen de echte classic burgers, en kip nuggets waren hier te bestellen. Geen gekke wraps, milkshakes, ijsthee, of burgers met een gebakken ei erop. Big mac, mac chicken en kip nuggets. Zo ver kwam het! Maar wat was het geweldig om te zien. De mensen die hier aan het eten waren, waren ook echt luxe aan het uiteten. We hebben wat locals gesproken die daar aan het eten waren, omdat ze bijvoorbeeld hun rijbewijs hadden behaald, opa of oma waren geworden etc. Ze kwamen hier 1x per jaar omdat het zo ontzettend duur was. Dit was als hun welverdiende vakantie. Dan denk je wel even 2x na als je dit hoort. Maar ontzettend lieve mensen, erg behulpzaam.. tenminste de meeste. Ze betalen hier niet met dollars maar met iets totaal anders. Wat dan wel, geen flauw idee. Ik had een big mac menu, Katie en ruth iets met kipnuggets en Zoey ook. Maar de prijzen op onze bonnetjes waren totaal anders. Terwijl die 3 dames ongeveer hetzelfde hadden. De ene had misschien een grote portie friet erbij en de ander medium. Zou niet veel moeten schelen zou je zeggen. Zoey had een bonnetje van 40,00 iets.. En Ruth en Katie rond de 12,00. Dus Zoey vroeg aan het personeel waarom dit zo'n groot verschil is. Uiteindelijk door hulp van de locals hebben we het omgerekend naar dollars. Zoey is kei en kei hard opgelicht! Zo ontzettend grappig, ze had ongeveer 35,00 dollar voor een portie kipnuggets betaald. En de rest natuurlijk veel en veel minder. En je raad het al Zoey kon het ook nog eens niet op. Al die mensen in het restaurant lachen omdat ze zo'n stennis stond te maken. En wij gierden het uit. Uiteindelijk had ze haar kipnuggets gegeven aan de locals die ons hadden geholpen, want die hadden hun jaarlijkse uiteten bij de mac en konden wel wat nuggets gebruiken. Wij werden bijna geknuffeld omdat we ze de overgebleven kipnuggets gaven. Wij lachen, Zoey was niet te genieten! Toen rustig aan weer terug naar het schip, want er moest bijna weer gewerkt worden. En dan bedoel ik ook echt tranquillo, want het zweet goot eruit. Wat ik nog vergeet te zeggen, de medewerkers van de mac hadden geen doorsnee uniform aan. Nee nee, allemaal van die gebloemde hawaii bloesjes. Echt geweldig! 

Na ons zweterige avontuur in Samoa zijn we weer verder gaan varen naar Nuku Alofa, Tonga. Het weer zag er goed uit, ik was in de ochtend aan het werken en dan de hele middag vrij. Omdat ik mijn target had behaald krijg je extra vrije uren die ik had ingezet deze dag. Dus ik hoefde maar van 7 tot 11 te werken en dan de rest van de dag vrij. Eindelijk een keer!! Toen we aan het aanmeren waren zag het uitzicht er al adembenemend uit. Zo'n mooi eilandje weer! Maar het waaide zo hard, dat we niet aan konden meren. Ik voelde het al in mijn onderbuik dat er iets niet goed zou gaan. En guess what! Daar komt de announcement van de kapitein. Due to heavy wind, we can NOT dock the ship in Tonga. This means that we will be sailing for the next few days.. NOOO!!! Dat betekend, een hele dag werken en een hele dag varen. Bye bye Tonga, en we vaarden weer verder richting Auckland, Nieuw-Zeeland.

Rond deze periode was het ook Valentijn, en dat vierden we natuurlijk ook uitbundig aanboord. Want het schip stikt van de stelletjes, en anders valt er wel een feestje te organiseren voor alle vrijgezellen! Dus de officieren organiseren een feest op een andere locatie van het schip. Morning Deck heet dit, aan de achterkant van het schip. Hele grote ruimte waar allemaal touwen liggen en andere dingen voor de engineers. Alles versierd, gratis drank,en gewoon een gezellig feest! Met een lichte kater natuurlich!

Na 2 volle dagen op zee gingen de roddels rond dat we nu te vroeg aan zouden komen in Auckland. Want we hebben een hele dag gevaren die we normaal in port zouden zijn. Wij waren stiekem al aan het hopen dat we te vroeg zouden zijn, en ja hoor. Geluk bij een ongeluk, we kwamen een dag te vroeg aan in Auckland. Wat betekend... OVERNIGHT!!! We bleven opeens van 1 dag, 2 dagen in Auckland. Dus wij konden lekker stappen in Auckland. Alle crew ging helemaal door het lint. Wij waren op dit moment in de kantine aan het eten na een lange dag op zee met niet het beste weer. Dus toen maakte de kapitein een announcement over de crew zenders. Dus de gasten konden dit niet horen natuurlijk. Dat hij zei, veel plezier in Auckland, denk eraan 1 glas alcohol per persoon. We hebben een overnight!!!!! Iedereen juichen, springen en helemaal blij. En oh wat was het een Overnight, hahaha geweldig!!!

Tussen alle geweldige bestemmingen hebben we natuurlijk ook ontzettend veel lol gehad aan boord. Tijdens het werken en in de crewbar natuurlijk. Genoeg avonden dat je in de crewbar bent, wat op deck 4 zit, helemaal aan de voorkant van het schip. Bij de crewbar was er ook een deur naar buiten waardoor je echt helemaal tot op het voorste puntje van het schip kan. Denk aan Jack en Rose van de Titanic. Overdag is dit al fantastisch om hier te zijn, het uitzicht. Over de zee, soms ontzettend wild en woest. En andere dagen is het water zo rustig en kalm. Dat het soms zelfs lijkt alsof het wasverzachter is, of net een spiegel. Dit kan ik zo goed mogelijk proberen te omschrijven of foto's van maken. Maar dit is niet te begrijpen als je het niet hebt gezien, en echt in die wind staat. En dan 's avonds, heb je de grootste sterrenhemel die je je maar kan bedenken. Door de lampen van het schip zie je het water tegen het schip aan en een straal van een paar meter er omheen, maar verder is het helemaal donker, pik en pik donker. Het moment dat je naar buiten loopt zie je ook echt een paar seconden helemaal niks, door het van licht naar donker gaan. Of is dit door de alcohol? hahah! Maar dan wennen je ogen er langzaam aan dat het zo donker is, en dan sta je daar met zn alle buiten. Paar filipino's die gitaar ergens in het donker zitten te spelen. Echt heerlijk!! 

Regelmatig hebben we thema feesten in de crewbar, niet echt mijn favoriet i.v.m. het verkleden. Maar altijd de druk bezochte avonden. Een paar dagen geleden was het Uniform swap party. Het spreekt al voor zich, maar je moest dus iemand anders zijn uniform aan naar het feestje. Ik wilde zo origineel mogelijk natuurlijk, dus had ik tot een uur voor het feest begon nog niks natuurlijk. Paniek! Toen liep ik naar de crewmess (kantine) om wat cola te halen om te mixen en alvast in te kunnen drinken. Toen kwam er een engel de lucht uit vallen. Onze lieve lieve filipino Rodge kwam ik tegen. Super schatje, helemaal verliefd op onze bloemist. (Rogde is my gay best friend) en werkt als housekeeping! Oftewel poesthulp. Natuurlijk gaat er niemand als poetshulp verkleed, want iedereen wil als officier, kapitein, danser, dokter etc. Dus ik dacht HAH!! Toch orgineel, en ja hoor. Ik was de enige housekeeping. En de meeste mensen die in de housekeeping werken zeg 99.9% is filipino. Dus die lachte zich helemaal kapot in de crewbar toen ze mij zagen, ze wilde allemaal met mij op de foto. Hahahah HENRICA HOUSEKEEPING!! Een groot succes al met al! Rodge staat op meerdere foto's in het album van mijn reisverslag, ik zeg even opzoeken dat schatje!

Terug naar het Auckland verhaal!! Eindelijk kwamen we dan aan in Auckland, Mijn team (Team Ruth) had vrije tijd in de middag de eerste dag. Ik en Katie gingen samen op pad, het was lekker weer. Niet heet, maar gewoon t-shirt jurkje achtig weer. Katie en ik gingen vervolgens opzoek naar een bank, Nieuw-zeeland dollars pinnen voor uiteten en overnight. Zo gezegd zo gedaan. We wilde ook meteen even kijken hoeveel er op onze rekening stond. Katie ging helemaal door het lint en stond te springen achter de pin automaat. Ik snapte er niks van, Toen liet ze zien hoeveel er op haar rekening stond. Dit was wel om van te gaan springen, (shiplife betaald niet goed, aka slecht) Dus ik dacht ik waag ook een poging. En ook bij mij stonden we te springen. Hoe kon dit waar zijn?! We hadden allebei ons target gehaald, maar dan nog...? Zoveel omzet had ik toch niet gemaakt.. Ik zeg tegen Katie, oké rustig. (Katie geeft geld uit alsof het water is, altijd winkelen en onzin kopen die veel te duur is) we moeten verstandig hier mee omgaan. We gaan meer dan de helft overmaken naar huis. Dan kunnen we het zeker niet opmaken. Oke, ja dat was een goed idee. In ons hoofd waren we rijk, (steiner rijk, niet real life rijk) Dus wij gingen Auckland verder ontdekken. Wat echt een geweldige stad is by the way!! Super mooi! Na een tijdje rondgelopen te hebben en de toerist uitgehangen te hebben hadden we honger en was het tijd voor avondeten. Heel lang rondlopen omdat we niet konden kiezen. Toen zagen we een pizzeria ''New York pizza''. We dachten dat doen we, we hebben in New York geen pizza kunnen eten, dan halen we het hier wel in. Het zag er heel goed uit daar. Eenmaal binnen kwamen we erachter hoe mega deze pizza's waren. Jezus!! Dit was niet pizza p.p. maar delen, en met moeite hebben we ALLES naar binnen gekregen. Hahah echt bizar hoe groot deze was. Geloof me, bekijk de foto's die bij dit verhaal horen en oordeel zelf. Toen moesten we opeens giga snel die stukken erin proppen omdat we met Ruth bij de Skytower zouden ontmoeten. Je raad het al, wij kunnen die mega hoge toren niet vinden. Dus te laat daar, Gelukkig was ons Ruthje nog niet weg. En gingen we snel naar boven. Het uitzicht hier, O MY.... prachtig. Toen we boven kwamen in deze toren was het nog licht, en terwijl we daar waren werd het donker. Dus we hebben het allebei gezien. Wat een uitzicht, en wat een mega stad! De foto's hier geven al een prachtig beeld, maar je kan je niet eens inbeelden hoe ver het uitzicht ging en hoe mooi het was. Toen zijn we terug naar het schip gegaan om ons klaar te gaan maken voor de stapavond. We namen onze Andela met ons mee. Andela komt uit Servië en heeft mij al een heleboel woorden geleerd. Onder andere ;

''Zstravo kakosi, = Hallo, hoe gaat het?'''  Volim momke qoi piu rakiu = I like boys who drink raki, hahaha!  Dobre = Goed, Dobre oetro = Heel goed, Kakosi lep = knap meisje, Kakosi lepa= knappe jongen.

Eenmaal buiten gingen we opzoek naar een leuke bar. We hadden met niemand afgesproken waar we naar toe zouden gaan. Na een tijdje lopen kwamen we een Ierse pub tegen waar een bandje aan het spelen was. Dus meteen naar binnen! Altijd goede feestjes! Van alle barretjes, kroegen en clubs, vinden we al een hele hoop crewmembers hier. Allemaal officieren, 2nd captain etc. De danseres, en de shoppies kwamen daarna ook allemaal binnen. Laat op de avond kwamen ook alle mensen van de restaurants, bars etc. Oftewel all ships company was aanwezig! Top! Heel goed bandje, een hoop dronken officiers. Dus er ging wel meer dan 1 drankje in. Vroeg in de ochtend met een grote groep slenterde we terug richting het schip met honger natuurlijk. Heel de QE Fam was te vinden bij de mac, en toen met zn alle naar het schip. De volgende dag moest er helaas weer gewerkt worden. Auckland was in 1 woord, fantastisch!

Bay of Islands was de volgende port in Nieuw-Zeeland, helaas weer een tender port. Dus deze hebben we moeten missen omdat het te lang duurt om crew en gasten op tijd terug aan boord te hebben voor de sail away. Dus wij mochten niet van het schip af.

Na de verste bestemming van thuis te hebben gehad, was het tijd voor Down Under te gaan. Australia Here We Come!! Paar dagen varen en dan kwamen we aan in Sydney. Het is bijna niet te geloven wat ik allemaal al heb gezien, ik ben al op zo veel geweldige bestemmingen geweest waar ik niet eens van had durven dromen. En we zijn pas net over de helft van de worldie. In Sydney hadden we ook een overnight, wat altijd weer erg positief is natuurlijk, hehe!! Vanaf het moment dat ik aan boord kwam tot Syndey heb ik samengewoond met Rachel, (de makkelijke naam) ook wel Kgagelo Kekano genoemd. Super tijd samen met haar gehad, soms ook lastigere momenten, maar wat wil je als je in een hokje onder water woont. Afscheid nemen van Rachel was ook weer erg emotioneel, vooral omdat ik weet dat die hoogst waarschijnlijk nooit meer ga zien. Want ze woont in Zuid-Afrika. Niet echt om de hoek dus.. Deze dag trok mijn gekke Ier Katie bij mij in, time for trouble.. Het leven met Katie gaat niet over rozen maar Vodka. De beste tijden samen beleefd, maar soms... Pfhoe! Ondanks Katie's dronken momenten, en ENORME TERING ZOOI ben ik knettergek op dit kind. De verhuizing viel niet mee om al die spullen in mijn cabin te krijgen. Cabin 307!! Deck C, onder water dus. Als je katie vraagt om ons cabin telefoonnummer krijg je als antwoord; Could be 92305, 92306 or 92307 (de goede) dit waren de nummers van Ruth, Katie's oude cabin en die van mij. Maar wie bij wie hoorde wist ze niet. Als ze mij nodig had belde ze niet maar riep ze gewoon door de gang HENRIX COME HERE!!

Toen we in Sydney aankwamen was het best koud en regenachtig, maar we mogen niet klagen. We zijn tenslotte in Sydney, wat ik alleen maar ken van All you need is love, Robert ten Brink. We waren een tender port de eerste dag maar omdat we vanaf de haven extra tender boten hadden mocht de crew gewoon van boord af. En Sydney konden ze niet maken om ons op het schip te houden. De tender meerde aan recht langs ''THE Opera house''!! O wauw, wat een droom die uitkomt! Aan de ene kant heb je Opera house, en andere kant Harbour Bridge. En ook weer een geweldige stad voor je. Na een hele hoop foto's bij Opera house kwamen we nog een oude bekende tegen op een terras. Een van de oude dansers van ons schip, die al een paar maanden thuis was. Zat in Sydney op het terras omdat ze daar is gaan wonen. Super leuk! We zijn rond gaan lopen, de stad verkennen en kijken wat we kunnen gaan doen. Uiteindelijk hebben we een water taxi genomen, (tuurlijk, we zullen ook eens aan land blijven, typische matrozen) en zijn we gaan varen langs de skyline, onder de harbour bridge door en langs -> opera house. Onze kapitein was ook een prima uitzicht moet ik zeggen, heerlijk Australisch accentje erbij. Wij vermaakte ons prima. Selfie met de kapitein word ook toegevoegd aan de foto's van dit album. We hebben nog ergens in een grote foodhall gegeten waar echt alles te krijgen was. Van sushi tot burgers tot crêpes, mijn hart ging sneller kloppen. Toen zijn we naar een hotel/bar gegaan, iets uit het drukke toeristen gedeelte. We wilde niet met onze gasten aan de bar hangen. Dus we hadden wat rondgevraagd en echt een goede bar voor de locals was The Australian. Super goede bar uiteraard, waar ze een heleboel zelf gebrouwen bier hadden. Alles relax, komt niet zou nauw. Lekker zitten borrelen met Katie en Ruth. Toen hadden we de kans om aan land te blijven omdat het een overnachting is, of terug te gaan met de laatste tenderboat. The Queen Mary 2, ook een schip van Cunard was ook in Sydney en die lag echt aangemeerd in de haven. Maar die vaarde dus om middernacht weg, en dan namen wij dus midden in die nacht de plek van de QM2 over. Waardoor je tussen 12 en de tijd dat die aangemeerd kon worden niet aanboord kon. Door sterke wind kon dit extra lang gaan duren, officieren voorspelde zelfs dat het kon zijn dat we niet konden docken of dat het we moesten wachten en dan pas om 6u 's ochtends aan konden meren. Maar deze grietjes moesten om 7u 's ochtends weer werken, dus we hebben toch de laatste tender genomen om terug aan boord te gaan. Eenmaal terug zijn we naar de crewbar gegaan om de sailaway van de QM2 te kijken. Een hoop getoeter en zwaaiende en gillende mensen verder, begonnen wij te varen. Voordat we het wisten waren we al aangemeerd en mochten we eventueel weer van het schip af het nachtleven in. Of we dat wilde? Allicht!!! Dus wij rennen van crewbar naar de gangway, Katie, ik en Anderson. Wij wilde terug gaan naar The Australian, de bar waar we eerder die avond waren. Wat blijkt is die al dicht?!! Om 2:00? Oke dan wat anders, Maar nee hoor. Iedereen ging daar al vroeg opstap en ging alles vroeg sluiten. Daar stonden we dan, helemaal doorweekt want het regende super hard. Met een dronken Anderson.. Dan maar opzoek naar eten, gelukkig is de mac open! Joehoe! Snel een take away en meenemen aanboord. Snel naar de crewmess waar iedereen al zat/lag te slapen die te veel hadden gedronken. Dus lachen gieren brullen, en uiteindelijk gingen katie en ik met zn 2tjes terug naar onze cabin. Want morgen is het EMBARKATION DAY! Ay ay... embark betekend dat er nieuwe gasten aan boord komen. Dus dan zijn we meestal de ochtend vrij, en dan in de middag is het alleen maar nieuwe mensen binnen zien te halen. Zorgen dat ze behandelingen boeken en geld uit gaan geven! Geld moet rollen! Dus in de ochtend gingen ik en katie met een lichte kater en een suffe kop buiten ontbijten. We vonden een heeel lekker pannenkoek restaurantje, lekker diabetes ontbijtje. Vol met aardbeien, slagroom, chocolade saus. Maar oh wat lekker als je hebt gedronken de avond ervoor. Toen snel terug naar het schip om klaar te maken voor alle rich and famous Australische gasten. Al met al, Sydney wat was het weer een avontuur. 

Gelukkig was Sydney niet onze enige Australische port. We gingen door naar Brisbane!! Wat voor ons een hele speciale plek was, want daar woont onze Courntey waar we in Amsterdam afscheid van hebben moeten nemen. Doordat haar vader was overleden moest ze onverwachts naar huis toe. Dus deze reunion was heel erg speciaal! Toen we ze ein-de-lijk op de parkeerplaats zagen (deze kleine meid stond in de verkeerde haven en moest nog naar de andere kant van brisbane rijden) was het net als all you need is love. Rennen, om de nek vliegen, huilen en niet meer loslaten!!  We waren samen met Chris, hij werkt als Entertainment manager. En heeft dus een grote cabin waar wij regelmatig gebruik van maakte. Hahah! Die had een mooi 2persoonsbed, leefruimte, een cabin met raam, en daar kon je dan ook zo in gaan liggen, bankstel en grote tv. Heel veel film avondjes hebben we hier wel doorgebracht, en natuurlijk afterparty's! Wij waren altijd samen met zn 5e in de crewbar. Chris was voor ons one of the girls, maar viel wel gewoon op vrouwen. Maar in Brisbane waren we dus eindelijk weer samen, na ons gehuil, knuffel en geschreeuw stapten we bij Courtney in de auto en ging ze ons Brisbane laten zien. We zijn gaan ontbijten, hebben rondgelopen en moesten toen al snel genoeg weer terug omdat het weer Embarkation day was. Gelukkig mocht Courtney de hele dag aanboord blijven. Dus ze heeft samen met ons moeten promoten om bij ons te zijn, wel in haar eigen kleren. Dus we hebben al bij al geen flikker gedaan deze dag. Bij onze meeting zat ze er opeens weer bij, dus het hele team was weer samen. Net voor Sailaway mochten Ruth, Katie, en ik naar de gangway om weer afscheid te nemen van Courtney. Deze keer viel het weer niet mee, en werden weer tranen met tuiten gehuild. Want we gingen ze niet meer zien. Ze wil graag naar Europa komen om met z'n alle weer samen te zijn, maar of dat echt gaat gebeuren is natuurlijk de vraag. Toen we afscheid hadden genomen vertikte ik en Katie het echt om nog maar iets van werk te doen, dus we besloten om dat dus ook gewoon niet meer te gaan doen. Terwijl ik dit nu typ lach ik erom, maar we hadden aangeboden om te gaan promoten op Lido Aft. Dat is helemaal aan de achterkant van het schip,( zo ver mogelijk weg van de spa) waar buiten een zwembad is, jacuzzi's, bar, grill en daar staat vaak onze Caribbean band de sailaway party te organiseren. Dus wij zijn lekker met andere crewmembers die niet meer wilde werken, daar heen gegaan. En nee er werden geen gasten aangesproken, wij hebben in het zonnetje staan dansen en lachen met de andere crewmembers tot het tijd was voor weeeeeeer een meeting. Toen eten en klaar met werken. Dikke doei!

Van Brisbane op naar Cairns, nog meer Australie. Dit bevalt me wel!! Geweldig land, mooie plekken gezien, leuke mensen ontmoet. Maar helaas was het weer zo ver, Cairns was een tender port. Dus je raad het al, all shipscompany is not aloud ashore.... GRR!!! Geen Cairns dus voor al het personeel. Maar de hele dag werken!

Cairns was onze laatste port in Australië, en vanaf daar gingen we naar Alotau, Papua New Guinea. Maar door daar te komen gingen we over the equator! Dit moest gevierd worden. Dus wat het entertainment team had bedacht, een activiteit van alle crewmembers voor alle gasten. Oftewel we zetten alle crewmembers voor schut zodat de gasten kunnen lachen. Hahah, nee dat is niet waar! Per department werden er teams gemaakt, dus de spa doet mee, dansers, shoppies, koks, housekeeping, security, medical, tech, officers. En nog veel meer! Per department werden er teams samen gesteld. De sterkste, snelste, meest fitte medewerkers. Amorrette onze directrice was natuurlijk de teamleider en stelde het team samen, tot vol geluk mocht ik meedoen. Ha ha! Yes! Onder werktijd, op een dag op zee spelletjes doen voor de gasten. Hier kan ik wel aan wennen. Samen met Andela, Bojana, Eva, Eduardo waren wij ''The 'Spa'rtans''. En gingen wij meedoen aan de Pancake race. Dit betekende dat je van de ene pion naar de andere moest rennen, en met een pan in je hand een pannenkoek moest omdraaien door de pannenkoek in de lucht te gooien, 3x heen en 3x terug. Meteen bij onze eerste wedstrijd tegen het entertainment team wonen wij! We stonden er goed voor want sommige bakte er helemaal niks van.  Maar uiteindelijk maakte het niet uit hoe snel we de eerste ronde waren en hoe gevaarlijk we er ook uitzagen met folie om ons hoofd, legerstrepen van seaweed op ons gezicht. Want we waren de 3e ronde niet snel genoeg en lagen eruit. Dus toen na een hoop gezweet in de mega hitte, naar je cabin,en je weer klaarmaken voor te werken. De seaweed ging amper van ons gezicht, dus iedereen van ons team had de rest van de dag die rare rode strepen op ons gezicht. Best voor schut als je nog moet promoten en een klant moet binnen halen voor een massage van 200 dollahhh.

Die zelfde avond was er weer een feestje in de crewbar, natuurlijk zijn Katie en ik van de partij! Dat slaan we niet snel over! Dit was zoals vaak, weer een wilde. Wij drinken meestal Vodka zoals je waarschijnlijk in eerdere verhalen wel hebt gelezen. Maar deze avond iets meer dan gemiddeld. ai ai! Heftig! Samen met de shoppies hadden we er weer een mooi feest van gemaakt, er gebeurd weer vanalles op zo'n avond wat ik beter niet kan delen. Hahaha! Uiteindelijk had Katie het idee om de shoppies uit te nodigen voor een afterparty. Wat ik eerst niet zag zitten, dus ik had mn pyjama al aan en lag in bed. Maar de shoppies kwamen toch! Die haalde mij natuurlijk uit bed, want dat word feest. Uiteindelijk werd het een LifeJacket Afterparty. Op je reddingsvest zit een knipperend lampje voor als je in het water terecht komt en je nog vindbaar bent in het water in het donker. Maar wij gebruiken deze als disco lamp. Alle lichten uit en de lampjes van het reddingsvest aan, muziek aan. Wat blikken bier (stelletje polen) en feesten maar. Foto's van het uit bed schoppen van mij worden ook toegevoegd. Heel gezellig, het werd nog erg laat. Met een lichte kater de volgende dag. Gelukkig niet zo erg want we kwamen aan in Papua New Guinea. 

De ochtend in Papua New Guinea moest ik werken, ik wist van te voren al dat er niet heel veel te doen was hier. De mensen zijn hier armer dan je je kan bedenken. Dit was voor mij een van de meest schokkende maar bijzondere plekken die ik heb gezien. Het enige wat we tot nu toe hebben gezien is geweldige mooie grote steden met dezelfde cultuur als wij thuis hebben. Iedereen heeft mooie kleren, een iphone, zelfde soort auto's over het algemeen, veel gebouwen, grote bedrijven. Maar in Papua New Guinea merk je pas hoe ver weg je bent van thuis. Zo'n cultuur schok! Terwijl ik 's ochtends aan het werken was zag ik vanuit mijn behandelkamer een familie wonen aan het water, allemaal in die hutjes die na 1 zuchtje wind omvallen. Ze waren aan het douchen in de zee, de was aan het doen in de zee. Te vissen voor avondeten. Denk aan expeditie robinson maar dan niet zo'n witte stranden en prachtig water. Eenmaal buiten waren er allemaal kindjes die ons om geld vroegen, ik was hier samen met Ruth op pad. Heel erg zielig! Maar wat ons al opviel was dat de meeste mensen een helemaal rode mond hadden en tanden, alsof ze veel rode wijn hadden gedronken. Het blijkt dus dat de mensen die hier wonen allemaal rode besjes eten, en dat zijn geen rode besjes die gezond voor je zijn. Deze besjes maken de mensen helemaal High en nog veel meer. De meeste mensen die hier rondliepen waren continu die besjes aan het eten. Het enige wat ze hier deden was die besjes eten en slapen. Behoorlijk heftig om te zien dat ze allemaal van de wereld waren.. Ondanks dat allemaal was het een prachtig eiland. Waar we helaas niet veel van hebben kunnen zien. Het was niet veilig genoeg voor mij en Ruth om daar met z'n 2'en rond te lopen. Dus we zijn vrij snel weer omgedraaid en terug gegaan naar het schip. Toen we terug liepen kwamen we een groot bord tegen van ''BEWARE AIDS'' wat hier duidelijk nog een heel groot probleem is. Ondanks dat we hier kort zijn geweest, was dit voor mij wel iets wat ik heel graag wilde zien. Totaal andere cultuur, wat ook best een behoorlijke schok geeft. Maar daarvoor reis je de wereld af! De foto's zien er allemaal mooi uit, maar de werkelijkheid is dus wat anders. Bij de sailaway werd er ook gedanst en was de locale drumband aanwezig. Werden we vol liefde uitgezwaaid, allemaal mensen die staan te zwaaien! Katie vond dat we wel toe waren aan een nieuwe huisgenoot, dus besloot ze de bevolking daar te steunen en een schildpad te kopen. Dat is wat ze me vertelde tenminste, hij heet Charles en woont bij ons... Gelukkig is Charles gemaakt van hout! Maar we zorgen goed voor hem en hij bewaakt de koelkast!

Na Papua New Guinea hebben we weer een hele boel dagen op zee gehad, 6 weer. we hebben 7 dagen gevaren van Southampton naar New York. Dus van Papua New Guinea naar Japan lijkt op de kaart misschien niet zo ver, maar dat was het dus toch echt wel! 

Nu gingen we naar Okinawa, Japan! Tijd voor een volgende totaal andere cultuur. We hadden meteen een plan om naar een soort tempel/paleis te gaan. We gingen naar Shiori Castle. Ruth, Katie, Filip en ik! Filip is altijd goed om erbij te hebben, dit is onze kapper aan boord die er regelmatig een potje van maakt. Geweldig mens, je lacht je stuk. Ik kan een boek over Filip alleen al schrijven! 

Het was wat regenachtig, maar dat houd ons niet tegen! Eerst snel geld wisselen dacht we, jeetje! Al die japanners spreken amper engels, en de high tech pinautomaten waren ook niet zo gemakkelijk. Na dat alles hadden we een taxi chauffeur gevonden. We vertelden waar we heen moesten en nog veel meer. Maar hij reageerde alleen Shiori Castle, Okay! Dat was het enige wat eruit kwam. Hele oude auto, en een rare stad om ons heen op naar het kasteel. Super mooi! Heel apart, iets wat we nog helemaal niet hebben gezien. Weer een cultuur shock dus! Erg mooi, mensen in allemaal kimono's. Witte sokken in slippers, je kent het wel! We hebben een hele tocht gemaakt door de tempel/koningshuis en door de tuin daar. Toen weer terug naar het schip omdat we in de middag moesten werken. 

Weer een embarkation day in Kobe, Japan. Ruth en ik samen op pad in Kobe, eigenlijk wisten we niet goed wat er te doen was. We zijn beland in China town, overal stonden voorbeeld bordjes met eten met plastic ingrediënten zodat je kon zien wat je bestelde. Omdat het nog in de ochtend was, was er nog niks open. Er hingen wel al heel veel lampionnen, dus ik denk dat het er in 's avonds wel heel gaaf uitziet. Als alles open is, die lampjes aan, en de drukte in zo'n china town. Snel nog even naar Starbucks voor goede wifi en lekker eten, en weer aan de bak! Japanners binnen halen! We hebben een hele lange tijd met Japanners gevaren, wat niet mee viel. De meeste konden helemaal geen Engels of alleen Okay tshankyouuu. Dus dan leren we maar gewoon Japans! We hadden gelukkig heel veel hulp van Shintaro, dat is onze Japanse acupuncturist die in de spa werkt. Dus als ik dan een Japanse gast had die ik een groot pakket met producten moest verkopen ging dat bijna niet lukken in het engels, dus Shintaro heeft het nog nooit zo druk gehad. Maar na een tijdje wisten we allemaal wel te zeggen; Hallo, hoe gaat het? Konichiwa, o gen kideska?! (zit vast vol met spelfouten) Arrigato , dankjewel / tot ziens.  

Van Kobe gingen we door naar Kagoshima waar we weer wat cultuur gingen snuiven! Deze keer samen met Rubin, Katie en Ruth. We hadden de shuttle naar het centrum genomen en vanuit daar een boot genomen naar de vulkaan. Daar hadden we een hele tour op naar de vulkaan met meerdere stops waar we foto's konden maken en echt de ramptoerist uit konden hangen. Wauw dit uitzicht was prachtig! Daar sta je dan opeens in Japan, aan de andere kant van de wereld bij een prachtige vulkaan op een eiland. Met een hele hoop goede fotografen, want dat zijn ze die Jappen en chinezen. Na deze hele tour zijn we natuurlijk beland bij... Je raad het vast al de Japanse Mac donalds. Overal is de mac weer totaal anders kan ik je zeggen. Hier bestelde ik ijsthee bij mijn eten, leek me niet zo moeilijk. In het buitenland is het geen echte lipton met prik, maar van die slappe. Maar ook dat is prima. Vroeg ze of ik melk bij mijn ijsthee wilde?! Melk?! Ik weet dat de Engelse ooit melk in de thee drinken, maar bij IJsthee? Ik zeg nee bedankt. Proef ik vervolgens die ijsthee, GADVERDAMME! Wat is dit?! Dit is serieus super sterke thee, waarvan het zakje er de hele dag al in heeft gehangen en vervolgens in de koelkast is gezet met wat ijsklonten. Zo ranzig! Het klinkt nu nog niet eens zo erg als dat het echt was. Rubin had ook een of ander wazig groen drankje wat eruit zag als wasmiddel. Ik raad je het drinken in de mac in japan af, het eten daarin tegen. Woeh! De burgers waren hier zo veel beter! Andere burgers! En daarna nog wat boodschappen doen, shampoo, chips etc allemaal voor in de cabin. En toen met al onze boodschappen weer terug naar het schip en werk aan de winkel!

Het was weer tijd om Japan te verlaten en voeten op Koreaanse bodem te zetten. We gingen naar Busan, Zuid-Korea! We moesten helaas de hele dag werken dus konden eigenlijk niet Busan in gaan. Gelukkig heeft Amo onze directrice ons een uur eerder laten stoppen met werken zodat we nog heel snel even met de shuttle mee het centrum in konden. Dus wij zijn van deck 9 als een gek naar beneden gerend naar onze cabins om snel om te kleden. Vervolgens stond de shuttle klaar, maar de chauffeur snapte er niks van wat wij nog kwamen doen. Hij ging namelijk de laatste groep mensen ophalen. Dus als wij meegingen en rond wilde kijken kwam er geen andere shuttle meer om ons terug te brengen. Voordat hij eens begreep dat wij toch gewoon mee wilde om te kijken en dan meteen weer mee terug gingen waren we 20 minuten verder. Dus we hebben zo'n 30 minuten in de bus gezeten, mochten heel snel 10 minuten rondkijken en foto's maken, en terug de shuttle bus in 30 minuten terug naar het schip.. Het was een grote kermis daar! Alleen maar lichtjes, hoge gebouwen, en raar eten te koop op straat. Wat ook opviel was dat er wel 20 kleine tenten stonden met daarin vrouwen aan een tafel, alleen maar dames die je toekomst voorspellen. Dat was hier super populair want bijna overal was wel iemand binnen. Of het moeten stiekeme drugs handelaren zijn...

Morgen weer een hele dag op zee, maaar dan worden we in de avond flink beloond. Want dan komt HET grote feest van het jaar! Tenminste in mijn cabin, want er hangt een grote Ierse vlag in mijn kamer, zo groot als de deur. Want het is namelijk Saint Patricks Day!!! Met een Ierse kamergenoot heb je het grote geluk en flinke pech met dit feest. Oh oh.. dit was het feest der feesten. Natuurlijk iedereen in het groen, klavertje op de wangen, paar pilsjes in de gang van de spa cabins en de shoppies hadden we uitgenodigd om allemaal drank spelletjes te doen en in te drinken voor we naar de crewbar gingen. Zo gezegd zo gedaan, alleen maar Ierse muziek geluisterd. En toen op naar de crewbar, wilde zee, drank, allemaal op hakken. Je kan wel bedenken hoe dat eruit ziet.. Hou alles om je heen maar vast want anders lig je zo op burma road! Eenmaal in de crewbar.. Flink feest! Heel druk, iedereen dansen. En de crewbar sluit altijd om 1 uur, dus dan gaat er een harde bel dat de bar sluit, dus dan gaat iedereen als een gek naar de bar toe. Nog even snel een tafel vol drankjes neerzetten zodat we nog even door kunnen. De muziek blijft dan gewoon aan. Dus we hoeven voorlopig nog niet weg! Na al die drankjes was het tijd voor afterparty's, ondertussen waren we elkaar allemaal kwijt. Wie is nu wel naar de cabin? Is er iemand buiten? In de crewmess? Achja, ik ging mee naar de afterparty met de sommeliers waar ik en Ruth vaak mee omgaan, daar nog wat pilsjes gedronken. Maar toen begon mijn maag toch een beetje om te draaien na een tijdje. Toch in slaap gevallen uiteindelijk, en toen ik 's ochtends wakker werd viel het allemaal wel mee. Maar toen Katie en ik allebei helemaal gaar in de cabin stonden realiseerde we ons dat we toch een grotere kater hadden dan verwacht. Sterker nog, het werd steeds erger. Een echte typische Lieke kater kwam eraan. Ik was blij dat ik niet hoefde te werken want dat zou echt niet zijn gegaan. Katie en Ruth gingen naar buiten want we waren terug in Japan, Hiroshima. Maar ons Liek kan niet uit bed komen omdat ze zo doodziek is... Lang leven de feestjes.. Hiroshima heb ik dus helaas helemaal gemist. Maar het was het feest meer dan waard. De hele ochtend in bed gelegen, en daar ben ik gelukkig wat van opgeknapt want in de middag moest er gewoon weer gewerkt worden. Ik kan je zeggen, topfit was ik uiteraard niet.. Gelukkig was de baas vrij, en heeft ze mij niet in deze staat gezien. Veel werk is er niet verricht! 

Na het hele gefeest met St. Patricksday en Hiroshima katers was het tijd om voor de laatste keer naar Kobe te gaan. En dus ook onze laatste haven in Japan te hebben tijdens de worldcruise. In Japan zijn we telkens heel speciaal ontvangen, heel veel mensen zijn naar het schip komen kijken. Elke haven stonden er honderden mensen te zwaaien  wanneer we weer weg vaarde. Met vlaggen van de QE, muziek, dansende mensen. Alles erop en eraan! Ze lieten allemaal ballonnen op toen we Kobe voor de laatste keer vertrokken, en vuurwerk was eigenlijk ook de bedoeling maar het regende dus dat ging niet door. Maar na Kobe was het tijd om door te gaan naar China! Het land van mijn lievelingseten ! Zou het dan echt zo lekker zijn daar, of alleen van de China garden in asten? 

SHANGHAI! We zijn er !! Een van de laatste bestemmingen met koude temperaturen. De shuttle naar de stad duurde wat langer, maar dan heb je ook wat! We werden meteen bij de wereldberoemde skyline afgezet, het was nog overdag dus nog licht. Maar de foto's wanneer het donker is! WOW! BIZAR! We hebben daar een hele lange tijd rondgelopen en foto's gemaakt natuurlijk, en toen uiteindelijk een ferry genomen naar de andere kant van het water, waar al die grote gebouwen stonden. We wisten niet zo goed wat we wilde gaan doen, er is zo veel te zien en te doen in zo'n grote stad. We waren op pad trouwens met een grote groep een keer, Andela, Iz,Rubin, Ruth, Katie en ik. In het begin waren Filip en Lany er ook nog bij maar die gingen uiteindelijk hun eigen weg. Toen waren we aan het overleggen wat we wilde gaan doen toen we opeens langs een icebar liepen. Goh!!! Wat toevallig is dit zeg! Naar binnen gaan dan?! Wij met zn alle naar binnen en even een shotje doen, ze hadden allemaal verschillende vodka's met rare smaakjes. Chocolade, zoete dingen, maar ook pittig. Er was vanalles! Dus wij met zn alle borrelen en door! Hij sloeg bij ons allemaal best een beetje in, dus wij al lachend opzoek naar een restaurant om echte Chinees te gaan eten. Vonden we een restaurant, super druk!! Frotten ze ons ergens nog tussenin aan een tafel wat eigenlijk niet paste. We kregen de menu kaart, en toen we wilde bestellen leek het wel hogere wiskunde. Want Engels kan je hier wel vergeten, geen mens in dit restaurant die Engels spreekt. Gelukkig had de menukaart foto's, dus we wezen de foto's aan die we wilde, per persoon. Maar de vrouw die ons hielp snapte er niks van. En wilde ons vertellen dat wat we bestelde veeeeeel te veel was. Wij bestelde allemaal kleine gerechtjes en wilde dit samen delen zodat we alles konden proeven. Dus we zeiden nee dat is prima, gewoon bestellen. Ondertussen was een andere gast van tafel gehaald om voor ons te vertalen. Komen die obers uiteindelijk het eten brengen, HALLELUJA!! Zo veel eten heb ik nog nooit in mijn leven gezien. Ze had dus gelijk! Het paste niet eens op de tafel, snel schaaltje leeg maken en dan paste de volgende er weer bij. Dus na dat vodka shotje, al dat eten, gekke wormen in saus waren wij natuurlijk niet meer te hebben. Zo hard gelachen om de situatie. Ontzettend lekker gegeten al bij al! En ik ben groot fan van de China Garden in Asten, maar dit is wel even anders zeg! Zo lekker heb ik nog nooit gegeten!!! We vroegen aan het einde of we de stokjes mee naar huis mochten nemen, waarop ze heel zorgelijk zei no no no!! Maar toen ze eenmaal niet keek gingen ze heel snel bij iedereen de tas in. Een mooier Souvenir kan je niet hebben! Ze zijn zelfs helemaal ingegraveerd met Shanghai erop! Prachtig! Toen was het ondertussen dus helemaal donker en moesten we snel weer de Ferry terug nemen naar de andere kant van het water. We vaarden dus tussen de geweldige overbelichte skyline van Shanghai! Wauw, we zijn gewoon in SHANGHAI!!! Echt zo kicken!! Toen we van de Ferry af kwamen zijn we terug gerend naar de shuttle, want we waren natuurlijk aan de late kant. We dachten als we rennen en nog tijd hebben maken we nog foto's. Gelukkig hadden we dat ook! En de foto's zijn het rennen meer dan waard geweest! Shanghai je was fantastisch, nu op naar HK!

Hong Kong!!! Woehhhoe! Wij docken midden in de stad, wauw! Ik moest helaas werken dus heb het uitzicht alleen gehad vanaf het schip. Maar doordat we midden in de stad docken had ik een van de beste uitzichten van HK. In de avond gingen we snel nog wat teamfoto's maken met deze geweldige achtergrond en de sailaway kijken bij onze swingende Caribische collega's uit de band. Ook deze foto's waren weer super mooi!

Brandende zon, Here we are!! We zijn namelijk in Nha Trang, VIETNAM!! Hier leek niet zo veel te doen te zijn. Behalve als je met 3 dames op pad bent, dan is er altijd wel wat te beleven. Ruth, Katie, Andela en ik waren samen op pad. We liepen door de armoedige straatjes, kale kippen, loslopende honden en rijst makende vrouwen Vietnam te verkennen. Uiteindelijk gingen we een steegje in, wat niet heel goed eruit zag. Maar hoe verder we liepen, des te beter het werd. We kwamen echt van alles tegen. Een stuk verderop zaten allemaal oude dames op de grond te kaarten in de schaduw. Ze hadden allemaal nog maar een paar tanden, maar moesten erg om ons lachen. Hebben geprobeerd een praatje met ze te maken, met handen en voeten lukte het toch wel wat. Ze vertelde ons dat we nog 5 minuten verder moesten lopen en dan een trap op moesten gaan voor een mooie plek te zien. Dus wij gingen verder op pad, en inderdaad we kwamen toch ergens uit! Het leek wel een soort tempel op een berg. En er woonde daar ook mensen, en er liepen 2 van die jongetjes rond als monniken. Met een uitzicht! Je hoorde even niet meer al die kakelende kippen en blaffende straathonden. Maar echt een mooi vergeten plekje boven op een berg! Toen we hier een hele tijd waren geweest en veel foto's hebben gemaakt moesten we langzaam onze weg weer terug maken, want het was nog wel een stuk lopen. Want in de middag moesten we weer werken. We stopten nog even bij een markt waar Katie nog een nieuw huisdier moest kopen... Oh oh oh... Kocht ze een slang in een pot!! Gadverdamme, echt zo'n vies ding. En die staat dus ook tentoongesteld in onze cabin, langs Charles. Wat gaat ze de volgende keer toch weer meenemen vraag ik me af....

Na Nha Trangh gingen we door naar Ho Chi Min City, ook in Vietnam. Ofja een klein dorpje er heel dichtbij. Mijn team moest de ochtend werken dus we waren om half 3 klaar en toen snel snel omkleden en Vietnam weer in. Ik ging samen op pad met Busisiwe en Rubin. Heel veel andere hadden extra uren gepakt zodat ze meer tijd hadden. De shuttle van het schip naar de stad duurde namelijk minimaal een uur heen, en een uur terug. Wij met zn 3'en in een super oude bus, met van die bekleding uit de hippie tijd. Zonder airco, lekker zweten. Maar onderweg hebben we de gekste dingen gezien, oude huizen/winkels die er armoedig en vervallen uitzien. Maar ook heel veel hangmatten bij cafés. Veel toeristen die dan tijdens hun tocht op een brommertje stoppen en even willen relaxen/slapen. Toen we eindelijk bij de stop waren, waren hier een aantal winkels met bizar goedkope dingen, iphones voor een prikkie en ga zo maar door. Echte raybans.. Maar ik vertrouwde het niet dus heb ik niets gekocht. Er was niet veel te zien, in de winkels kwam ik Katie en Ruth tegen, maar een deel van de anderen ging al vroeg weer terug naar het schip toe om op het deck in het zonnetje wat te relaxen. Wij zijn geterroriseerd door de locals met rommel, die ons straat na straat bleven achtervolgen. You like sunglasses? Yes you need sunglasses... Nee vrouwke, heb ik niet nodig! Doorlopen maar. Uiteindelijk kwamen we aan bij een helemaal vervallen winkelcentrum. Een aantal jaren geleden is het waarschijnlijk heel groot en mooi geweest. Maar er was niet veel meer van over, maar de locals nemen hun rommel mee en beginnen zelf een winkeltje hier. Dus we hebben de gekste dingen gezien, zonder licht of deuren. Alles bij elkaar rommelig en vies, maar wat hebben we gelachen. Uiteindelijk kwamen we nog een paar engineers tegen die met ons mee op pad gingen en dat is altijd lachen geblazen. Toen maar de bus terug naar het schip want meer was er in deze omgeving helaas niet te zien. Toen hebben we wat blikken bier naar crewdeck 5 genomen en zijn we gaan liggen zonnebaden op forward side van t schip. Jack en rose plekje weer. Daar heel lang nog buiten gezeten, muziek geluisterd. Al bij al toch weer heel veel gelachen om alle rare dingen die we hebben gezien, en lol gehad met alle crew.

Toen waren de armoedige natuur plekjes weer een beetje voorbij. Op naar SINGAPORE!! Halleluja, wat een stad is dit! GIGANTISCH! De ochtend hadden Ruth, Katie en ik vrij en we namen Zoey ook mee op sleeptouw. Marina baysands stond echt op mijn bucketlist, maar nee. Als je op schepen werkt heb je daar lang niet genoeg tijd voor. Als we het rondje met de hop on hop off bus al haalde was al heel wat.. Dus dat hebben we ook gedaan. Toen we bij Singapore national park kwamen hebben we daar even rondgelopen. Super jammer dat we niet meer tijd hadden, want hier was het echt zo mooi! Heel veel locals waren daar aan het hardlopen, sporten of gewoon aan het relaxen op het gras. Echter moesten wij ontzettend haasten om te zorgen dat we niet te laat op het werk aankwamen. Wat denk je, de eerste hop on hop off bus die we eigenlijk moesten hebben.... gemist.. Ik kan je zeggen, lichte paniek kwam er zeker wel bij kijken. Oh oh oh, altijd weer de stress om te zorgen dat je op tijd bent. Gelukkig tussen het smelten van de hitte door kwam er eindelijk nog een bus aan, dus snel de bus in en door naar onze eindbestemming. We kwamen nog door hele dure mooi wijken, denk aan de Gucci, Prada, Chanel, Hermes winkels overal om je heen. Heaven!! Eindelijk bij de busstop, snel de eerste en de beste taxichauffeur gegrepen en ons naar het schip laten brengen. Maaaaar toen, het leek al redelijk gemakkelijk te gaan. We gaan het halen. Dan moet je alleen nog zorgen dat je snel door de security heen kan. Dat ging dus even niet hè!! Wat een stress! Die mensen doen alles op hun dooie gemak... Maar ik moest wel binnen 10min in de spa zijn, omgekleed en gegeten, haren in de knot op en top. En het duurde maar en het duurde maar. Dan denk je, ik kies die andere rij, die gaat sneller. Nooit maar dan ook nooooooit doen. Heeft geen zin, je zult altijd zien dat je er langer in staat. Eindelijk door de security heen, vingerafdrukken alles erop en eraan. Rennen al een gek door de cruise terminal en op het schip de trappen af vliegen naar mijn cabin. Uniform aan, tas mee en als een gek door sprinten naar de spa. 1Minuut te laat, maar niemand heeft het gezien. Pffhoe!!

De volgende dag was voor mijn een hele dag werken terwijl we in de haven waren, de meiden van het andere team vertelde hoe geweldig deze plek in Maleisië was. Maar wij hadden nog een dag in het vooruitzicht staan voor morgen. Hele dag vrij in Maleisië. En dit was er een die ik nooit meer ga vergeten. Dit is samen met Hawaii mijn favoriete bestemming geweest. In eerste instantie wisten Ruth, Katie en ik niet zo goed wat we hier wilde gaan doen. Toen hoorde we via een toeristenkantoor dat er een Monkeybeach was wat geweldig was, en je om dit te bereiken een mooie boottocht kon maken of zelf erheen hiken door de bossen/regenwoud. We zitten al lang genoeg op een boot, dus besloten een taxi te nemen naar de plek waar de tocht begon. Niet heel goed voorbereid natuurlijk... Ik had hele mooi slippertjes aan, met mooie bandjes om je enkel, geen enkele steun, grip of ook maar voetbed. Mijn mooie goede tas bij en nog veel meer onzin dingen. Gelukkig wel een haarstiekje, want zweten hebben we gedaan!! Ondanks de slechte voorbereidingen, (wel met wat water) gingen we van start. Zonder gids, zonder enig idee hoe alles zou gaan zijn we gewoon begonnen met hiken. Typisch verhaal waarvan je daarna Peter r de vries op tv ziet, 3 meiden gingen slecht voorbereid op pad en zijn opgegeten door kannibalen tijdens een hike tocht in Maleisië.... Niemand wist waar wij waren, mocht er iets gebeuren. Alleen onze taxichauffeur want hij had beloofd te wachten en na de tocht ons nog naar een tempel te brengen. En we moesten nog betalen op de terugweg, dus die ging wat er ook gebeurd nooooit weg!! De tocht viel niet mee, het was ontzettend heet, maar ook zo prachtig mooi! We hebben er zo'n 2,5uur op gelopen. In het begin was het nog een gewoon verhard pad. Ik dacht zo'n hike stelt niks voor joh! Na een tijdje was het totaaaal anders.. Klimmen over en onder boomstronken door, je voetstappen tussen de wortels  van de bomen en gekke planten heen. En om je heen allemaal andere soort vogels als je gewend bent. Glibberig, maar wat een uitzichten!! Echt een droombestemming. Het was een behoorlijk pittige tocht, helemaal langs de rand van de zee af, met een soort kliff langs je. De foto's zijn ge-wel-dig. Eenmaal aangekomen op het echte Monkey beach, het echte beeld wat je ervan verwacht. Expeditie Robinson in real life, met aapjes om je heen. Verse kokosnoten aan de boom, en van die schattige vissersbootjes. We hebben hier voor heeeeel weinig geld kunnen eten en drinken. Niet al te veel, want die gekke aapjes komen zo dichtbij om je chips te jatten. Maar dat laat ik niet gebeuren natuurlijk. Hahaha, zodra er een aan kwam pakte ik mijn eten en rende ik weg. Don't mess with my food!! hahah! Na een beetje bij te zijn gekomen had ik al snel iets gezien wat ik van mijn bucketlist af kan strepen. Ik zag een paard rondlopen, dus ik vroeg aan de man van wie het paard was of ik een ritje mocht maken op het strand. Hoe super vet is dit! Nog nooit heb ik eerder op een paard gezeten, maar dat maakt niet uit. Paardrijden op het strand, met het mooiste uitzicht van Maleisië. Ik was helemaal om! Het duurde maar heel kort, stukje lopen, foto's maken, terug lopen en eraf klimmen. Maar toch was het super vet! Alleen al de foto's ben ik heel blij mee. Na al deze geweldige dingen was het tijd om af te koelen, hop kleren uit en de zee in rennen! Koppie onder en genieten van deze PERFECTE dag!! Altijd lol met deze 2 meiden, wat een intens geluk is dit! Deze smile gaat niet meer van mijn gezicht af. Toen toch maar eens afdrogen en terug naar de stad. We hebben een oud vissersbootje genomen om mee terug aan land te gaan. Perfecte weg terug, de manier waarop je langs de kustlijn vaart. Zo ontzettend groen als het daar is, zoiets heb ik nog nooit gezien. Toen we weer aan land kwamen hoopte we stiekem dat die enge taxichauff weg zou zijn, gratis ritje. We hadden namelijk afgesproken om na de tocht nog een grote tempel te gaan bezoeken, maar we hadden zo'n perfecte dag gehad en waren dood op. Maar dat was niet de afspraak!! NO NO NO LADIES, I HAVE BEEN WAITING ALLLLL DAY FOR UUUU. YOU PAY ME NOW!! uhhh oepsie.. vooruit dan kerel, breng ons erheen in je oude krakwagen, dan maken we dr ginne praat van. Uiteindelijk zijn we naar de grootste liggende buddha ter wereld gegaan, zo mooi! Wie kan nu zeggen dat die dat heeft gezien, allemaal dankzij die goeie gekke chauff, haha! Terwijl we in de taxi zaten vroeg ik aan de man hoe hard je mag rijden op de meeste wegen in dit gebied. Zegt ie de snelheid, dus ik zeg maar hoe weet je nu hoe hard je rijd. Je teller blijft op 0km.p.u. Staan! Hoe hard hij ook zijn gaspedaal indrukte, er bewoog helemaaaal niks! Just follow ladies, no problem. He goes fast, i go fast, ho woman with baby, sloooow down. Hahahha! Als je dit in Nederland zou doen.. Dan zeg maar dag tegen je rijbewijs. Maar dat begreep hij niet. Eenmaal terug in het centrum zet de chaffeur ons af. We wachten op de prijs van de hele dag wachten rijden etc. Maar hadden half om half al de heenweg een prijs genoemd. En ons andere geld verstopt zodat we ''toevallig'' niet meer hadden. Want die prijs gaat hij sowieso omhoog gooien en lastig doen. En ja hoor! Opeens kwam er nog eens 50 bovenop. Dus wij ho ho dat is niet de afspraak, dus hij werd boos. Dus wij hadden het geld in onze handen van de afgesproken prijs, (wat al te veel was voor daar)  het was aannemen of niks meneertje. Dus toen trok hij het snel uit onze handen en weg was ie. Primaa! Wij nog wat zakken chips, shampoo etc gekocht van het overgebleven geld, wat uiteindelijk toch nog best veel was. Want we kwamen met 5 grote tassen aan eten terug aanboord. Hahah! Maar zo breed hebben wij het ook niet. Helemaaal niet zelfs.

Terug aanboord lekker relaxen, film avondje, crewbar nog voor 1 drankje en te bed. Morgen weer een volle dag werken!!

Er staan weer een paar dagen op zee in ons vooruitzicht, we zijn nu onderweg naar Colombo, Sri lanka. Hier hebben we ook lekker wat vrije tijd! Maar deze dagen op zee zijn weer zoals altijd, 07:00 Meeting, targets, column, xp's, tp, rb... Dit was mijn dagelijkse pakkie aan, al die mooie bestemmingen komen er maar bij kijken. Maar elke ochtend STATS meetings, over hoe ver je zit met je target, wanneer moet je zoveel % van je target hebben behaald. Wat is je plan voor vandaag, hoeveel behandelingen heb je ingepland. Hoe ga je in godsnaam $1500 verdienen Henrica!?? You need retail! Elke dag om 07:00 begin je hiermee, dan rond 07:30 tot 08:00 allemaal samen ontbijten en dan om 08:00 staan de eerste gasten voor de deur. En staat promotie te wachten, wie gaat waarheen. Hoe ga jij je klanten zien binnen te halen. Zorg dat je er tip top uitziet en ga ze maar halen. Sea day's zijn de big money days... Wat moeten mensen anders doen 3 dagen achter elkaar aanboord... Haal ze naar de Spa! Het werken is echt, Hate it & Love it. Zo hard werken, dat is onbegrijpelijk. Maar het is o zo leuk, en je leert er zo veel van. Het is het meeer dan waard. Toch ben ik blij als mijn handjes even rust hebben. Na een dag van 07:00 tot 21:00 werken doen ze toch behoorlijk pijn, en al helemaal in dit stadium van mijn contract. Elke ochtend zijn mijn handen opgezwollen en kan ik ze amper bewegen. Stijf, pijnlijk. Maar je gaat door en door en door. Want er zal toch echt een target behaald moeten worden, en dan extra uren vrij verdienen als dit lukt! Na deze paar dagen ontzettend hard werken, is het tijd voor Sri Lanka, Colombia!! Wanne gek hoe gaaf is dit!

Maar what to do here? We besloten om een dagje te gaan relaxen aan het zwembad omdat er in de buurt van het schip niet veel te doen was, dan moet je echt ver weg gaan en daar hebben we helaas geen tijd voor. Dus bijna alle shoppies en spa mensen waren bij een hotel, lekker aan de cocktails de hele dag, in het water. Wat een fantastische dag! Zo veel lol gemaakt met alle crew. Het zwembad hoort bij een resort, en in dat resort zat een prachtige spa. Ik en Katie hebben gevraagd of we even rond mochten kijken in de spa. Echt een super mooie spa, hele lieve mensen die daar aan het werk waren. Dus wij vertelde over het schip en wat wij doen in de spa. Dus de bedrijfsleider gaf meteen zijn kaartje aan ons, If you ever want to move to Sri Lanka, call me! I will get you both a job!! De stiekeme ideeën kwamen bij mij en Katie natuurlijk al weer boven, hoe gaaf zou het zijn als... Hier samen gaan wonen en werken voor 1 jaar. Wauw wauw. Droom lekker verder dames, drink je cocktail op en zorg maar dat je je schip niet mist. Want het was weer bijna zo ver. Onze taxi wilde ons niet zo ver richting het schip brengen, dat stuk moesten we lopen. Maar hij wilde wel volle prijs ervoor vangen. Ja doei dat gaat niet gebeuren! De dansers die in de taxi achter ons reden hadden hetzelfde probleem. Dus wij hebben die man wat cash gegeven en zijn gaan rennen. Want we hadden nog maar heel weinig tijd. Maar hoe kwamen we bij het schip?! In het donker, want we hadden een late sail away.  We waren gedockt in een soort Cargo haven. Dus op zo'n mega terrein.. Welke kant moet je op? In het donker, geen idee. Dus wij met een hele grote groep van crew rennen over dat terrein. Want we hadden natuurlijk nog maar 10minuten voordat crew back on board was.... Gelukkig met weer een hoop spanning en sensatie hebben we het behaald. En elke keer zeg ik; NEVER AGAIN!! (zeg ik ook na een kater, ook nog nooit veranderd) Veilig en wel weer aan boord, op naar de crewbar voor wat afzakkertjes! Wat is het een feest om te wonen op de QE. Wat een avontuur! En wat een hoop fantastische mensen! Maar er moet weer snel gepoetst en opgeruimd worden, want morgen is het crewrounds..... ahhhhh!!! Dat betekend dat je cabin word gecontroleerd, of het schoon is/opgeruimd. Dat valt natuurlijk niet mee als je met Katie samenwoont.. We hebben zelfs iemand die onze kamer poetst, maar dan nog! Tijdens crewrounds word je cabin altijd gecontroleerd door een officier. Maar dat kan ook Manager van entertainment zijn bijvoorbeeld, of Maître D. Toen onze cabin was geïnspecteerd ging ik tijdens mijn lunchpauze snel naar de cabin om 20minuten te slapen. Wat denk je, onze cabin is een rommel???? Hoe kan dit, alles was opgeruimd en schoon toen we voor de crewrounds weggingen.. Mijn kussens lagen in de douche, de beer die ik van de meiden uit londen heb gekregen zat in de koelkast en ga zo maar door.. En er lag een briefje van de officier... OH NO.. Als je zakt moet je het nog een keer opnieuw doen. En geloof me, dat is het laatste wat je wil. Al zo weinig vrije tijd, en dan moet je je kamer spik en span maken. Terwijl iedereen in de crewbar zit. Dus ik pak dat briefje om te kijken wat voor notitie er is gemaakt. Staat er het volgende: Pillows in shower, Dutch girl basket too messy and not organised. Cool bear henrica. XX..

Dus ik denk heh??? wat is dit! Wat is dit voor grap!? Staat er boven aan het briefje Crew rounds officer: CHRIS. Ahaaa.. zie je wel!! Chris is een hele goede vriend van ons, dus ik belde hem meteen op! Hij lachte zich kapot natuurlijk. Zegt ie maak je geen zorgen, jullie zijn niet gezakt maar probeer Katie te laten geloven van wel. Dus ik heb het nog erger gemaakt en Katie de schuld gegeven. Die snapte er niks van, BUT HENRICA HOW IS THIS POSSIBLE? NO NO NO PLEASE. Hahaha grapje katie!

De volgende dag staat er weer een dag varen voor de boeg. Volgeboekt, snik heet buiten en targets halen! Tussendoor gaan we natuurlijk ook wel eens stiekem even rondlopen, een potje golven buiten. Ergens wat drinken halen, verstoppen in een behandelruimte en even slapen. Maar nooit zonder gevaar, er is altijd wel iemand die je in de gaten houd.

Vandaag varen we weer over een international date line, dat wil zeggen dat je weer een datum overslaat. Van bijvoorbeeld 5 april naar 7 april. Dit word altijd gevierd door de gasten in een spel te betrekken of alle crewmembers. Deze keer waren het de gasten die ondergegooid werden met spaghetti, smoothies, blauwe smurrie. Noem maar op! Heel erg grappig om die Million dollar mensen onder de spaghetti te zien. Gelukkig hebben we heel erg veel leuke gasten aan boord, en is er altijd wel iemand met wie je een praatje aan het maken bent. Maar dit is allemaal leuk en aardig, maar vanavond staat er een flink feest op het programma in de crewbar, dus de dag kan niet snel genoeg voorbij gaan. Nu nog even super hard doorwerken, vanavond feest, en morgen halve dag vrij in Seychellen! Woep woep! Vanuit Seychellen varen we door naar Mauritius, Reunion, en dan naar Zuid-Afrika Port Elizabeth en Capetown! Wat een geweldige havens staan er op de planning. Na het werken snel klaarmaken en door!! Maar zo gesloopt van de afgelopen dagen op zee, werken in de hitte. Dus na het klaarmaken even een Nederlandse Flugel erin want daar had ik me toch een partij zin in!  Party dress aan, want het is Salsa night. Even lekker dansen met mijn Janssen kont! Een hele leuke avond, waar de drank weer rijkelijk vloeit. De bel gaat voor de laatste drankjes en Katie en ik halen weer een flinke lading zodat we de komende uren nog even vooruit kunnen. Na een hele tijd flink te hebben staan dansen en lol gemaakt te hebben zitten we met een aantal mensen even bij te komen en gezellig te buurten. De lol kon niet op, de meiden van de spa, een aantal obers, dansers. Ik dacht na een tijdje eens even op mijn telefoon kijken want ik heb de hele dag al geen internet gehad. De verbinding is zo ontzettend slecht aan boord, soms kan ik helemaal niks, de volgende dag nog niet. En dan een week later krijg ik een paar appjes binnen. Bellen met mij valt niet mee, want de meeste tijd ligt mijn telefoon in mijn cabin en heb ik geen bereik, omdat mijn cabin zich onder water bevind. Maar in de crewbar heb ik meestal wel bereik omdat je dan veel hoger zit. Dus we zitten met z'n alle gezellig te borrelen, te buurten terwijl ik plots meerdere gemiste oproepen zie van mam. Een sms van mam, en een appje van mam. Het is ondertussen bij mij bijna 04:00. Een bericht wat ik nooit had zien aankomen, het gaat niet goed met opa.. is het enige dat ik zo snel zag. Ik barstte meteen in tranen uit, want ik wist meteen dat het foute boel was. Iedereen om mij heen snapte er helemaal niks van, niemand kan natuurlijk een Nederlandse sms lezen. Gelukkig was Ruth daar die het meteen snapte en het uitlegde aan Katie en de rest. Ik heb mijn tasje gepakt en ben meteen naar mijn cabin gegaan. Mam gebeld en het besluit genomen om de volgende dag naar huis te vliegen. Als ik geluk heb ben ik nog op tijd thuis om afscheid te kunnen nemen van opa. De hele nacht ingepakt, en tickets proberen te boeken. Amorrette gebeld om door te geven dat ik de volgende dag naar huis vlieg vanwege privé omstandigheden en crewoffice alles klaar moet maken voor mijn spontane vertrek. Papieren die ingevuld moeten worden, paspoort, vervoer regelen, immigratie regelen. Want je mag niet zomaar van boord af en een land ingaan met je koffers. Alles ging zo snel, na meerdere keren 's nachts met het thuisfront aan de telefoon te hebben gehangen toch echt besloten om naar huis te vliegen morgen vanaf Seychellen. Uiteindelijk was ik klaar om 07:00 uur met inpakken en bedenken wat ga ik doen? Blijf ik toch hier, maak ik mijn contract gewoon af. Of vlieg ik naar huis om afscheid te nemen van opa. Hoe geweldig mijn tijd aan boord de QE ook was, hier was ik heel snel aan uit. Hoe dan ook, wat het me ook kost. Of ik terug kan komen of niet, ik wil naar huis. Om 08:00 had ik afgesproken op kantoor met Amorrette om mijn papieren in orde te maken, dus heb nog even 30min ''geslapen''. Dat viel niet mee, terwijl ik probeerde te slapen hoorde ik heel de tijd Katie snikken en huilen in bed. Als het Katie niet was, dan was ik het wel. Ruth en Katie zijn echt zo'n geweldig lieve schatten. Ze hebben de hele nacht meegeholpen om mijn spullen in te pakken, dingen weg te gooien. Tickets en transfers te boeken. Managers uit bed te bellen om alles te regelen. Zou niet weten wat ik zonder deze 2 kanjers zou moeten. Toen ik eenmaal bij Amorrette op kantoor zat was ze zelf helemaal ontdaan, ohhh Henrix.. Normaal houden ik en Amo elkaar de hele tijd voor de gek en maken we overal grapjes van. Maar dat was nu even helemaal voorbij. Alles geregeld met Amo, afscheid genomen en op naar mijn kleine kantoortje. Al mijn belangrijke spullen leeghalen uit mijn behandelkamer. Tussendoor komen er telkens huilende collega's binnen omdat ze hebben gehoord wat er aan de hand is, en dat ik over een paar uur moet vliegen. Het afscheid was zo ontzettend moeilijk. Mijn grote avontuur stopt in een keer. Met Amo heb ik besproken over of ik nog terug kan komen. Zodra thuis alles weer goed is, als de begrafenis is geweest. Er is altijd plek voor jou hier, daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Zorg maar dat je thuis alles in orde hebt. Terwijl ik afscheid neem van iedereen, spullen inpak. Is het dan echt bijna tijd om te gaan, ik red het bijna niet. Problemen met mijn vliegtickets, vervoer, alles erop en eraan natuurlijk. Voor ik vertrek en voor de laatste keer in mijn cabin ben, krijg ik een telefoontje van mam. Ik was mijn koffers in de gang aan het zetten en mijn laatste rondje 'ben ik iets vergeten' aan het maken. Het nieuws wat je niet wilt horen, maar weet dat het er aan zit te komen.

Mam belde om mij te laten weten dat opa zojuist was overleden.. Ik heb het helaas niet gehaald om op tijd thuis te zijn en afscheid te kunnen nemen. Hier was ik natuurlijk al bang voor dat ik het niet zou redden. Maar wat nu? Ik kan geen afscheid meer nemen van opa, ga ik dan toch naar huis voor de begrafenis of maak ik mijn avontuur alsnog af?

Ondanks dit telefoontje veranderde mijn plan niet, ik kom toch naar huis. Dus toen moest ik snel door, naar de spa om Katie een laatste knuffel te geven. Wat echt tranen met tuiten was, en door naar de gangway. Ruth en Angela brachten mij met mijn koffers naar de taxi. Ruth mocht niet meelopen omdat ze IPM was, dus dan mag je het schip niet verlaten. Dus ik heb aan boord afscheid genomen van Ruth en Angela heeft me naar de taxi gebracht. Voordat ik wegging nog even goed gekeken naar het schip en al huilend de taxi in op naar het vliegveld. Gelukkig had ik een hele lieve taxi chauffeur. Hij zag dat ik huilde en vroeg of het kwam door de airco, dus ik vertelde wat er was gebeurd. Dus hij zegt ahh no my dear, im so sorry! Let me cheer you up. Hij heeft de hele rit verteld over het eiland, Seychellen, de mensen, de drugs. Want de kans dat ik hier nog ooit terug kom is ontzettend klein. Hij zei, je moet nu nog even goed naar buiten kijken meid, dit is misschien je enige kans. Hij heeft me helemaal gebracht tot aan de balie tot ik was ingecheckt. Gevraagd of ik hulp nodig had, en toen ik hem verzekerde dat ik oké was is hij vertrokken. Uren wachten en wachten op een of ander raar open lucht vliegveld. Ik vloog in de middag van Seychellen naar Qatar. Toen het eindelijk tijd was om aan boord te gaan kwam ik een bekende tegen. Ik zag iemand lopen met een Cunard Crew rugzak. Wat denk je, staat de kapitein voor mij in de rij. Hij vertelde dat hij om precies dezelfde reden naar huis moest. Ik sprak hem aan, en hij herkende mij meteen ; Henrica from the spa??!! What are you doing here? Dus ik heb hem verteld wat er thuis aan de hand was en hij vertelde in dezelfde situatie te zitten. Hij vloog alleen businessclass natuurlijk en ik economy. Toen ik na een lange vlucht midden in de nacht aankwam op Qatar had ik nog ongeveer 9uur voordat mijn volgende vlucht van Qatar naar Amsterdam ging. Ik lande op Qatar rond 00:00, ik was zo ontzettend moe. De dag hiervoor heb ik de hele dag gewerkt, daarna de hele nacht gefeest, en de rest van de dag mijn spullen ingepakt en afscheid genomen. Dus slaap is er niet van gekomen. Mijn eerst volgende nacht moest ik doorbrengen op het vliegveld, op een paar stoeltjes in de menigte. Verschrikkelijk, maar ik wist dat ik naar huis zou gaan en met dat idee bleef ik positief. Natuurlijk kon ik hier niet slapen, niet door de stoeltjes, of kou. Maar continu gaat er zo veel door je hoofd heen, hoe heeft het opeens zo snel kunnen gaan met opa? Wat is er gebeurd? Hoe gaat het met de familie? En natuurlijk, heb ik de juiste keuze gemaakt om naar huis te gaan. Het afscheid nemen van mijn ship family om het zo maar te noemen was heel erg moeilijk en emotioneel. Na een hele lange nacht op het vliegveld was het tijd om naar de volgende gate te gaan om richting Nederland te gaan na een lange tijd. Wat een gek idee om opeens in Amsterdam te landen en opgehaald te worden door pap. Tijdens deze vlucht heb ik wel wat geslapen, ik vloog met Emirates en dat was wel prima moet ik zeggen. Lekker eten, mooi en giga groot vliegtuig. Nog nooit in een vliegtuig met rijen van 2, 3, 2 stoelen gezeten. Natuurlijk zat ik in het midden bij de rij van 3. Maar gelukkig was het dan zo ver, landen op Schiphol. Wat raar om mensen Nederlands te horen praten, Nederlandse borden en teksten te zien. Gelukkig had ik mijn koffers vrij snel en was het tijd om pap op te gaan zoeken, wat ontzettend raar. Na al die maanden, heel erg fijn om elkaar weer te zien. Ook al moesten we Joris van Hello Goodbye ontwijken, want die stond te filmen bij mijn aankomsthal. Dit zou natuurlijk het perfecte verhaal zijn voor op tv, maar nee bedankt! Snel richting Asten.. op naar mijn lieve familie.

De periode van thuiskomst, familie weerzien, begrafenis, en mijn vriendinnen weer terug zien is voor mij heel snel gegaan. Geen enkel moment heb ik het moeilijk gevonden om een verhaal te schrijven van 12 pagina's, (ja dit verhaal heeft 12 pagina's..haha), maar om er een mooi einde aan te schrijven is het moeilijkste onderdeel. Dus bij deze, hier komt ie.

Het is de juiste keuze geweest om naar huis te komen en de kans te hebben om afscheid te nemen, ondanks dat ik mijn geweldige avontuur ontzettend mis. Ik heb de meest prachtige bestemmingen van de wereld mogen zien, zelfs op 6 verschillende werelddelen mogen zijn, vrienden voor het leven gemaakt, gehuild van het lachen, gasten voor de gek mogen houden, giga targets halen of dramatisch niets verkopen, van katers tot dansen aan boord met golven van 7 meter hoog, van 7am/pm meetings, tot het vieze eten in de crewmess, 70+uur in de week werken, en slapen op de wc omdat je niet meer kan.. 

Met tranen met tuiten zeg ik, dit was; By far the best experience ever

SEA YOU LATER..